50 absolutnie najlepszych piosenek lat 90 (2023)

Wszystkie fajne dzieciaki powiedzą ci, że były zafascynowane Nirvaną w 1989 roku, kiedy ją wydaliWybielaczw Sub Pop. Wszystkie fajne dzieciaki kłamią. Jak wszyscy inni, wpadli w Nirvanę w momencie, gdy usłyszeli w radiu pierwsze dziesięć sekund „Smells Like Teen Spirit”: brudny gitarowy riff małpy Bostonu Kurta Cobaina eksplodował, gdy zestaw Dave'a Grohla i bas Krista Novoselica wdarły się do utworu. i naszej zbiorowej świadomości.

O „Smells Like Teen Spirit” napisano już wiele słów i zaraz dodamy jeszcze kilka, ale prawie niemożliwe jest przecenienie dźwiękowego trzęsienia ziemi, jakie ta piosenka wywołała na całym świecie w 1991 roku. kiedykolwiek wcześniej: dźwięk sceny grunge z Seattle dobiegający z garażu jak wygłodniały potwór. Pokolenie niezadowolonych młodych ludzi znalazło hymn jak żaden inny. Gniew, przygnębienie, ból i chaos przetoczyły się przez miliony sypialni, gdy słuchaliśmy zawodzącego, krzyczącego i wyjącego tekstu Cobaina, który był równie zagmatwany, co potężny: „Mulat, albinos, komar, moje libido… hej”. Co kurwa?

Jest jeszcze jedna rzecz, która sprawia, że ​​„Smells Like Teen Spirit” jest piosenką dekady, a jest nią kultowy już teledysk Samuela Bayera. Jego lo-fi, nasycone sepią podejście do szkolnego koncertu, który popada w szaleństwo – wraz z cheerleaderkami w zwolnionym tempie, roztrzaskanymi gitarami oraz dymem i ogniem w hali sportowej pełnej spoconych nastolatków machających głowami – było równie niepokojące i anarchiczne jak piosenka samo. Wszyscy to oglądali. Wszyscy wiedzieli, że nigdy tego nie zapomną.Tim Artur

Jaki jest Twójulubiona piosenka Nirvany?

Jeśli „Smells Like Teen Spirit” nie tyle wymyśliło lata 90., co położyło kres latom 80., to dekada tak naprawdę nie zaczęła się, dopóki Snoop Doggy Dogg i Dr. Dre nie pojawili się w drzwiach. Żaden z nich nie był naprawdę obcy publiczności: Dre już wstrząsnął światem rapu — i nerwami białej Ameryki — jako członek NWA, a faktyczny debiut Snoopa miał miejsce kilka miesięcy wcześniej na ścieżce dźwiękowej do filmuGłęboka osłona. Ale „G” Thang” wciąż rezonował jako wstęp, po prostu dlatego, że brzmiało inaczej niż wszystko, co hip-hop słyszał wcześniej – skrupulatnie wykonana gangsta symfonia, zbudowana z dymnej gitary wah, gwiżdżących syntezatorów i pełzającego basu, płynących płynniej niż rzeka z Courvoisier. Lirycznie nie zawiera żadnego z nichProsto z Comptonfurii, ani przypadkowego nihilizmu, który można znaleźć gdzie indziej w solowym ucieczce Dre,Chroniczny; to po prostu brzmi jak dwóch facetów wymieniających się rymami na podwórkowym grillu, a atmosfera jest podkreślona przez wyluzowane wideo. Nic dziwnego, że dzieci na całym świecie chciały zamieszkaćTenwersja śródmieścia Los Angeles — i przez kilka lat robił to cały świat.Mateusz Singer

Nikt wcześniej ani później nie zrobił więcej, aby usprawiedliwić gangsta rapowy styl życia niż Christopher Wallace, na pierwszym singlu swojego ogromnego debiutanckiego albumu„Gotowy na śmierć'. „Juicy” działa, ponieważ Biggie tak dokładnie równoważy swoją historię ubóstwa Bed-Stuy z przechwałkami sławy i fortuny (w tym Super Nintendo i Sega Genesis – odniesienie, które teraz brzmi tak osobliwie jak „hotel, motel, Wakacyjny Zajazd').Jamesa Manninga

Prawie trudno w to uwierzyć, ale wiele lat przed tym, jak DP zaczęło graćPharrelli ścieżki dźwiękowej pokazów na wybiegu, wyprodukowali cały album błogiego, walącego house w „Homework”, którego klejnotem w koronie był „Da Funk”. Nawiązywał do pokoleń muzyki tanecznej, która go stworzyła (kręte, acidowe syntezatory, tupiąca perkusja wystarczająco mocna, by powalić Godzillę), ale miał też w sobie coś świeżego i niesamowitego – miał da funk.Tristana Parkera

Czy dewaluuje ten zjadliwy britpopowy hymn, że jego bohaterka – spragniona wiedzy dziewczyna z Grecji – rzekomo wyszła za mąż za marksistowskiego ekonomistę i niezależnego ministra finansów Yanisa Varoufakisa? Nie jest w najmniejszym stopniu. „Common People” zawsze będzie bardziej uniwersalny, ze swoim chytrym przesłaniem społecznym przekazanym w rytm disco i nieśmiertelny riff. Jest to prawdopodobnie największy socjopolityczny wypełniacz podłogi wszechczasów. I czy nie byłoby wspaniale, gdyby – w jakiś mały, styczny sposób – na losy gospodarcze strefy euro wpłynął dwie dekady później jakiś chudy piosenkarz z Yorkshire?Jamesa Manninga

Przeczytaj naszeWywiad z Jarvisem Cockerem

Nie będzie przesadą stwierdzenie, że w latach 90. Bristol był jednym z najważniejszych muzycznie miast na świecie. W sercu tego wszystkiego znajdował się Portishead, którego ponure, zamyślone i często przytłaczające brzmienie było zmową sprzeczności definiującą „trip-hop”. Łącząc ciężkie hip-hopowe bity i pulsujące linie basu z jazzowymi i soulowymi samplami, muzyka była dobra, ale wokal udręczonej piosenkarki Beth Gibbons był znakomity. „Glory Box” jest tego doskonałym przykładem: przeszywająca duszę miłosna piosenka na tle zadymionego podkładu jazzowej perkusji, brzęczącego pianina i tęsknych smyczków, która z zapierającą dech w piersiach łatwością przechodzi od delikatnych momentów downtempo do rozdzierających uszy gitarowych crescendo.Jonathana Cooka

Tak, powiedzieliśmy „Beetlebum”. Jeśli masz ochotę na wspólne śpiewanie przy ognisku, za każdym razem jest to „Tender”; jeśli chcesz po prostu rozwalić gówno, trzymaj się „Song 2”; jeśli lubisz piwo Britpop, zawsze jest „Parklife”; ale jeśli chcesz, aby Blur robił to, co Blur robił najlepiej – łączenie klasycznych brytyjskich piosenek z dziwacznym alt-rockiem – to „Beetlebum” jest tym jedynym. Co z heroinowym szykiem Damona i opadającym riffem Grahama i zabójczym solo, jest to najlepszy zespół Britpopu u szczytu światowej sławy. Przepraszam, Philu Danielsie.Jamesa Manninga

Na dobre i na złe Massive Attack zawsze będzie znani jako pionierzy trip hopu, ale zdecydowanie ich najważniejszy wkład tak naprawdę nie mieścił się w tej kategorii. Melancholijna, ale porywająca ballada z samplami „Unfinished Sympathy” została okrzyknięta oszałamiającą piosenką w dniu premiery i nadal ma swoją pozycję. Każdy element jest bezbłędnie umieszczony, od wznoszących się smyczków, przez bezwysiłkowy, potężny wokal Shary Nelson, po tęskne perkusyjne dzwonki, które wprowadzają utwór – wciąż wywołując dreszcze na plecach.Tristana Parkera

Zainspirowany wieloma zespołami, które rzekomo wolały wpatrywać się w pedały efektów gitarowych niż wchodzić w interakcje z publicznością, „shoegaze” nigdy nie było dobrym określeniem dla mglistego, hałaśliwego, ogłuszająco głośnego dźwięku, który pod koniec lat 80. Inne zespoły oznaczone jako takie —Jeździć, Slowdive, Lush, Chapterhouse, The Telescopes — wszyscy zrobili wspaniałe rzeczy z hałasem i melodią. Ale „Soon” (punkt kulminacyjny jedynego w swoim rodzaju albumu MBV „Loveless”) był wspaniałym szczytem „katedry dźwiękowej” tego ruchu: siedmiominutowa konfekcja breakbeatów, rumieniących się i kwitnących dźwięków gitary oraz słodkich wokali wystarczy ranić. Jakkolwiek chcesz to nazwać, wciąż brzmi niewiarygodnie cudownie.Jamesa Manninga

Dwadzieścia lat wcześniejKanye Westzafascynowani nieprzemijającym geniuszem Paula McCartneya, twardzielowa ekipa R&B TLC była wszędzie. Wzięli balladę Macca z 1980 roku o niebezpiecznym sporcie, jakim jest skakanie do wodospadu, i całkowicie przekształcili ją w rozdzierający serce miejski dramat z zabójczym refrenem. Narkotyki, morderstwa, HIV: wersety Lisy „Left Eye” Lopez traktują życiowe tragedie z mądrością, cierpliwością i duszą, zanim jej rap głosi moc nadziei i wiary w siebie. I Bóg, obv.Jamesa Manninga

Na długo przed tym, zanim Snoop zaprzyjaźnił się z Marthą Stewart, robił zamieszanie, prawie kradnąc „Dr. Dre”Chroniczny”, album, który należy do czołówki wszelkich list nagrań z lat 90. Ale Snoop doszedł do siebie po ucieczce „Na pieska”, a „Gin & Juice” stał się jednym z najtrwalszych utworów wszechczasów. Nawet dzisiaj usłyszysz piosenkę emanującą z wolno jadących samochodów na całym świecie, której często towarzyszy smuga dymu. Co więcej, piosenka wprowadziła świat w zabawną stronę gangsta rapu… nie lada wyczyn człowieka, który również znalazł się na listach przebojów z „Murder Was the Case”.Andy Kryza

Nirvana nie była jedynym zespołem z lat 90., który po wydaniu przełomowego albumu wkręcił się w mainstream. Podobnie jak supergwiazdy z Seattle w „In Utero”, Polly Jean Harvey z Dorset zwróciła się do punkrockowego inżyniera nagrań Steve’a Albiniego (znanego z surowego, nielakierowanego brzmienia) o swój drugi album „Rid of Me”. To wszystko jest w utworze tytułowym, pierwotnym wycie naelektryzowanego blues-rocka, który jest w równym stopniu zakochanym lamentem i feministycznym tupotem. Okazuje się, że MC Hammer się mylił: w rzeczywistości nie można dotykaćTen.Michaela Curleya

Queerowe feministyczne taneczno-punkowe trio Le Tigre wydało kultowy debiutancki album – zwany także „Le Tigre” – tuż pod koniec dekady. Napędzany dzikim wokalem Kathleen Hanna i brzęczącą linią syntezatora,„Deceptacon’ jest jego elektryzującym i bardzo chwytliwym punktem kulminacyjnym.„Kto wziął barana od ram-a-lama-ding-dong?” – śpiewa, ubolewając nad brakiem politycznego zabarwienia we współczesnej muzyce iw ogóle w naszej kulturze. To oskarżenie, którego nikt nie mógłby postawić w Le Tigre.Nicka Levine'a

The Beasties spędzili dekadę między 1989 a 1999 rokiem w ciągłym odkrywaniu na nowo, ale „Ill Communication” wypełniło lukę między punkiem/jazzem/hip-hopem „Check Your Head” i utorowało drogę do dominacji głównego nurtu. Utwór otwierający od„Ill Communication” jest w równym stopniu misją, co wizytówką ich figlarnej, zarozumiałej, dziwacznej muzycznej waleczności: oto hip-hopowy utwór przesiąknięty w równej mierze feminizmem i brawurą, z kultową pętlą fletu gotową do przyjęcia przez hiphopowców, fanów grunge'u, riot grrrls, punków i wszystkich innych w zasięgu słuchu. „Sabotage” miał bardziej zapadające w pamięć wideo, ale „Sure Shot” jest kandydatem na kapsułę czasu.Andy Kryza

Merry men Thoma Yorke'a rozpoczęli lata 90. jako chrupiący, zamerykanizowany zespół alternatywnego rocka o nazwie On A Friday. Zakończyli dekadę nagrywając ultra-nastrojowe, minimalne, ezoteryczne utwory elektroniczne, które miały się skończyćDzieciak A. „Paranoid Android” reprezentuje dokładnie punkt kulminacyjny tej zmiany, zapowiadając przyszłość Radiohead z dziwnymi metrum i konceptualnymi tekstami, ale także nawiązując do wczesnego okresu, kiedy zespół nie był zbyt fajny i sprytny, by pisać zabójcze riffy.Jamesa Manninga

Pulsujący, hiper-seksualizowany kawałek industrialnego rocka pokryty brudem, „Closer” osiągnął kulturową wszechobecność dzięki swojej niezaprzeczalnie seksownej, szorstkiej treści i steampunkowemu teledyskowi Salvadora Dali. W jakiś sposób Trent Reznor krzyczący o swoich najbardziej zwierzęcych pragnieniach był tak samo stałym elementem MTV, jak Ace of Base i Celine Dion, ogłaszając nadejście ery mall-goth w głównym nurcie.Andy Kryza

Pokonując ostrą konkurencję pół tuzina znakomitychBjorkutworów, „Big Time Sensuality” tworzy tę listę ze względu na przełomowe brzmienie (które zrobiło dla muzyki house to, co „I Feel Love” Donny Summer zrobiło dla disco), kultowe wideo (które natychmiast uczyniło Björk najciekawszą gwiazdą muzyki pop na świecie) oraz czysta radość w obliczu chaosu życia: „Nie znam swojej przyszłości po tym weekendzie i nie chcę wiedzieć.” Widzisz, muzyka taneczna też może być sprytna!Jamesa Manninga

Tak, 'Dawców narządów’ jest świetny i w ogóle, ale ten niezwykle łagodny numer przetrwał próbę czasu znacznie lepiej. Zawierał również niesamowitą zdolność ćpuna breakbeatowego, DJ Shadowa, do konstruowania nowych światów poprzez odkrywanie starannie wybranych sampli – w tym przypadku linii fortepianu z „The Human Abstract” kompozytora jazzowego Davida Axelroda – i nakładanie prostych, ale hipnotycznych bitów i melodii na wierzch. Rezultatem w tym przypadku jest leniwy, mglisty, soczysty kawałek ambientowego hip hopu – dźwiękowy raj dla palaczy, jeśli wolisz – który możesz z radością zostawić w kółko bez nudy. Co w przypadku ambientowego hip hopu naprawdę coś mówi.Tristana Parkera

Pieprz się. Nie zrobię tego, co mi każesz. Nie nasze słowa, ale słowa skocznego, wiecznie wściekłego piosenkarza Zacha De La Rocha, którego powtarzające się buntownicze śpiewy w tym anty-establishmentowym rockowo-rapowym hymnie zapoczątkowały miliony moshpitów na początku lat 90. Jasne, moshpity były w większości pełne uprzywilejowanych nastolatków, ale niewiele to odbierało przesłanie piosenki („Fuck you, establishment”, gdyby to nie było jasne) i nic poza cudownie hałaśliwym riffem.Tristana Parkera

W dzisiejszym rozdrobnionym muzycznym krajobrazie trudno jest pojąć pełną dominację Oasis w połowie lat 90. W całej telewizji, w całym radiu, na całym szkolnym podwórku. Legiony zwariowanych nastoletnich chłopców chlubiły się pod gównianymi kapeluszami przeciwsłonecznymi. Jak to się stało? Ponieważ przez krótki czas nalot Noela Gallaghera na kanon muzyki pop z lat 60. przyniósł wspaniałe rezultaty. Oazy były zawsze najlepsze, kiedy marzyły: o pieniądzach, narkotykach, o… cóż, życiu wiecznym. Zamknij oczy i posłuchaj tej wzniosłej melodii, tego wzniosłego głosu (Liam nigdy nie brzmiał lepiej) i spróbuj zapomnieć, jakim okropnym gównem ostatecznie się stali.Michaela Curleya

Hit na listach przebojów w 1998 roku, bezproblemowe połączenie doo-wop i hip hopu Hilla nadal brzmi świeżo dzisiaj. To olśniewający dowód na to, co potrafi Fugee: śpiewa, rapuje, chwyta haczyk po haczyku i okazuje empatię, napominając zarówno mężczyzn, jak i kobiety, aby nie stawali się seksualnymi pionkami. A kiedy rymuje „włosy splatają się jak Europejczycy” z „ sztuczne paznokcie zrobione przez Koreańczyków” to swego rodzaju geniusz.Nicka Levine'a

Era Alternatywna miała więcej niż jeden głos pokolenia. Z pewnością wymamrotane poetyckie fragmenty Kurta Cobainafilcsensowne, ale dla dzieciaków, które były w gimnazjum w roku, w którym pop-punk się zepsuł, Billie Joe Armstrong narzekający, że nie ma nic lepszego do roboty niż walenie sobie konia w zapomnienie, okazał się znacznie bardziej odpowiedni. Slacker ennui było oczywiście obowiązkowe w latach 90., ale „Longview”, piosenka, która sprowadziła Green Day na świat, przedstawiła to w sposób zrozumiały dla nastolatków z przedmieść: nic nie jest w metrze, nikt nie dzwoni i jedyną rzeczą, która czuje się dobrze, zaczyna tracić radość. Ale „Longview” nie jest jakąś torturowaną pieśnią żałobną. Podobnie jak jego idol Paul Westerberg, Armstrong miał sposób na to, by frajerstwo brzmiało jak bunt, a do czasu, gdy piosenka przechodzi od charakterystycznej gumowej linii basu Mike'a Dirnta do ostatecznego refrenu, zamienił kompulsywną samozadowolenie w akt buntu. „Niektórzy mówią, żebym rzucił, albo oślepnę. Ale to tylko mit” — szydzi. A miliony 14-latków odetchnęło z ulgą.Mateusz Singer

Aż do 1998 roku Andre 3000 i Big Boi działali na bardziej awangardowych wodach: ATliens wydawali się wręcz pozaziemscy, co czyniło ich ulubieńcami prawdziwych fanów. „Rosa Parks” przyniosła im sławę, dzięki doskonałemu połączeniu chwytliwego refrenu i całkowicie oryginalnej realizacji, z Andre i Big Boi działającymi u szczytu swoich możliwości… i jakimś cudem pozostali na tym samym szczycie przez wiele lat. To ich impreza wychodząca do większego muzycznego świata, a wszystko, co każdy mógł zrobić w odpowiedzi, to wyrzucić ręce w powietrze i czekać, aż duet przejmie świat.Andy Kryza

Beck wszedł na scenę z „Loser”, ale stał się Beckiem, którego znamyOdelay, wyprodukowane przez Dust Brothers arcydzieło pełne głębokich rytmów, głupkowatej prozy i niekończących się pisków i blopów. Główny singiel „Where It's At” ​​to zderzenie obu Becków: tutaj folkowy, stonerowy hip-hop ożywa ponad piskliwym, radosnym rytmem klawiszy syntezatora, dając początek jednej z najtrwalszych postaci muzyki pop.Andy Kryza

Na długo przed tym, zanim stał się podstawą plakatów w akademikach, Wu-Tang był zadziorną ekipą wyłaniającą się ze slumsów Staten Island. „C.R.E.A.M.” jest jak teza dla całej filozofii Wu, przesiąkniętej maniakami kung-fu, zmieniającymi grę bitami RZA i biczem między płynnym flow Method Mana a dzikim bełkotem ODB. Dwadzieścia lat później wciąż jest orzeźwiający.Andy Kryza

Istnieje mnóstwo utworów z The Prodge, które można by umieścić na tej liście, ale żaden nie podsumowuje hałaśliwych rave punków Keitha Flinta i Liama ​​Howletta lepiej niż „Poison”. Mieszanka masywnych breakbeatów, mętnej elektroniki i szeroko otwartej rzezi była idealnym rytmicznym lekarstwem dla tych, którzy mieli ochotę na odrobinę muzyki tanecznej (i tych, którzy chcieli dowiedzieć się, czym do cholery mogła być kultura rave), ale po prostu nie mogli. t uporać się z ośmiominutowymi treningami domowymi w Chicago w tamtych czasach. Czy The Prodigy była „właściwą” muzyką taneczną? Kogo to obchodzi? To było duże, wcale nie mądre i pełne zabawy.Tristana Parkera

Piosenka crossover, która dała tytanom klucze do stadionu. Jest wystarczająco dostępny, aby przyciągnąć tłumy, ale jest też wystarczająco twardy, by zadowolić machające głowami hordy; na każdym koncercie Tallica zobaczysz nawet zatwardziałych fanów (którzy żyją i umierają z powodu wczesnych thrash metalowych numerów zespołu) podnoszących pięści i śpiewających razem z gównianym uśmiechem: „Eeee-exit LIGHT! Eeee-nter NIIIWIAT!Tristana Parkera

Polizałeś kiedyś okno? Richard D James (znany również jako geniusz elektronicznej elektroniki, Aphex Twin) najwyraźniej tak, jak pokazał ten demonicznie pokręcony slo-mo banger. Pełno w nim typowych dla niego błyskotliwych miksów gatunkowych – techno, acid house, breakbeats, IDM – ale podsycanych ogromnym rytmem, który prawdopodobnie jest po prostu Jamesem pokazującym, że potrafi tworzyć przeboje, które trafiają do Top 20, kiedy tylko ma na to cholerną ochotę. Przebiegły drań.Tristana Parkera

Bez ruchu riot grrrl nasza kultura wyglądałaby zupełnie inaczej.Lena Dunham'SDziewczyny, Pussy Riot,Rekrutczasopismo,Taylora Swiftafeminizmu: ziarna wszystkich tych rzeczy zostały zasiane przez aktywistyczne zespoły punkowe z początku lat 90., takie jak Bratmobile, Huggy Bear i Bikini Kill. Napisany i opłakiwany przez radykalną frontmankę Kathleen Hannę, singiel Bikini Kill z 1993 roku „Rebel Girl” był hymnem ruchu: trzewny ryk o kobiecym podziwie i przyjaźni, który wywrócił na lewą stronę męskie spojrzenie rock'n'rolla. Innymi słowy: kicz.Jamesa Manninga

Z pewnością nie jest to najbardziej agresywna ani melodyjna piosenka zespołu, „Black Hole Sun” pozostaje najbardziej kwintesencją Soundgarden dzięki swoim niesamowicie apokaliptycznym tekstom i niesamowitej zdolności nieżyjącego już Chrisa Cornella do wykonywania werbalnej gimnastyki ze swoimi strunami głosowymi. To tak, jakby David Lynch wędrował w dółTwin Peaksparać się grunge'em z Seattle: szalenie złożoną symfonią chrupiących gitar, pokręconych lirycznych treści i brawury gwiazdy rocka.Andy Kryza

Pearl Jam awansował do rangi ikon klasycznego rocka jako jedyni ocaleni z ruchu grunge, ale 20 lat temu zespół wdarł się na scenę jako siła gotowa na arenę, z którą trzeba się liczyć: bardziej dopracowany gatunek rocka, który wydawał się ultra -gładkie w porównaniu z postrzępionymi krawędziami Nirvany, zwłaszcza, że ​​wznoszący się okrzyk Eddiego Veddera w "I'm still living" unosił się nad spoconymi tłumami na skrzydłach kultowego riffu Stone Gossarda niczym eteryczny duch przyszłych gwiazd rocka.Michaela Curleya

„Midnight Marauders” scementował jazzowo-hip-hopowy styl Tribe, ale dwa lata wcześniej „The Low End Theory” rozpętał Tribe na najbardziej przyjaznym dla parkietu poziomie, z Q-Tip i Phife, którzy wprowadzili zamieszanie za bramę, a następnie ustąpili miejsca dobrze zapowiadający się Busta Rhymes, 19-letni cudowny dzieciak, który wkrótce miał zostać królową hip-hopu. Otwarcie„Bo wie, że to może być czyste lata 90., ale wszystko inne tutaj wyprzedza grę o lata świetlne.Andy Kryza

Debiutancki singiel Spice Girls „Wannabe” jest właściwie ikoniczny: dźwięk genialnego, śmiałego bopu toruje sobie drogę na szczyty list przebojów po epoce indie Britpop. Ale ten następny singiel jest prawdopodobnie, szeptem, mocniejszą piosenką. Lekko zainspirowany hip-hopowym brzmieniem G-funk z Zachodniego Wybrzeża, to omdlewający samorodek pop-R&B z cudownymi refrenami w cukierkowej powłoce i burzliwym, jakże północnym rapem Mel B: „Po prostu obiecaj, że zawsze tam będziesz!” Po tym absolutnym huku, któż mógłby odmówić?Nicka Levine'a

Epicka dwupłytowa kontynuacja The Pumpkins po ich przełomowym „Siamese Dream” zawierała kilka singli, które przeszkadzały na listach przebojów, ale „1979” to „Mellon Collie and the Infinite Sadness” w najbardziej ujmującym i trwałym wydaniu. To piękny, słodko-gorzki kawałek nastoletniej Ameryki (wszystkie słodkie przejażdżki, 7/11s i delikatne znudzenie), idealnie dopasowane w nastroju i tonie dzięki pękaniuwideo.Michaela Curleya

Podczas gali Source Awards w 1995 roku, w samym środku rapowej wojny Wschód-Zachód, Andre 3000 z Outkast stanął na scenie i oświadczył: „Południe ma coś do powiedzenia”. Dwa lata później piosenkarz-raper z Portsmouth w Wirginii dał jasno do zrozumienia, że ​​południowy wschódRównieżmiał coś do powiedzenia i brzmiało to: „Bip bip/Kto ma kluczyki do jeepa?/Wroooooooom'. Tak naprawdę Missy „Misdemeanor” Elliott nie mówiła w imieniu nikogo poza sobą, a jej debiutancki singiel nie brzmi tak, jakby pochodził z jakiegoś konkretnego regionu, kraju czy planety. Wiele zasług za ten pozaziemski klimat należy się jej wizjonerskiemu producentowi-partnerowi Timbalandowi, który wziął osobliwe soulowe dzieło Ann Peebles z 1973 r. hałas i pozostawił wystarczająco dużo miejsca, aby Elliott mógł się skradać, jęczeć, kaszleć, bełkotać i podskakiwać na całej otwartej przestrzeni. Choć wydawało się to dziwne w tamtym czasie, piosenka zwiastowała nadejście twórcy hitu, który wyglądał lepiej, kołysząc torebką Hefty – jak słynnie zrobiła to w teledysku do „Rain” – niż 99 procent innych raperów robi z torbą Louis. Supa dupa latać rzeczywiście.Mateusz Singer

Mogliśmy wybrać cały zbiór utworów Chems: dominujący w klubach „Hej chłopcze, hej dziewczyno’, lub ich Britpopowy moment’Niech na zawsze będzie„lub nieskończenie funky”Blokuj rockowe bityAle ta epicka podróż najlepiej pokazuje pewność siebie i eklektyzm, które pozwoliły Edowi i Tomowi przewodzić paczce Big Beat. Wspomagany przez Jonathana Donohue z Mercury Rev i zapożyczony z rocka lat 60., world music i jazzu, a także house, „The Private Psychedelic Reel” to niesamowity przypływ energii, który prawie nie słabnie przez prawie dziesięć minut.Jamesa Manninga

Olśniewający album Alanis Morissette z 1995 roku „Jagged Little Pill” stał się jednym z bestsellerów dekady ze sprzedażą na poziomie 33 milionów egzemplarzy na całym świecie. Możesz kpić z jej niezbyt ironicznych tekstów „Ironic”, ile chcesz, ale kanadyjska piosenkarka i autorka tekstów uchwyciła ducha czasu, umieszczając ekscytująco oczyszczające teksty w superchwytliwej muzyce, która wzmocniła grunge w mainstreamowym radiu. „You Oughta Know”, wyraz kobiecej wściekłości tak niezatarty'został nawet nagrany przez Beyoncé, jest jego najbardziej przełomowym momentem i domem dla klasycznego tekstu: „Czy zbeształaby cię w teatrze?” Ponad 25 lat późniejto wciąż nic podobnego.Nicka Levine'a

Jak długo możesz rozmawiać o seksie, nie wspominając o niczym wyraźnie nieprzyzwoitym? Jeśli jesteś Ginuwine, mocne pięć i pół minuty. „Kucyk” to lekcja sztuki eufemizmu. Ale „Pony” to coś więcej niż mrugnięcie: było to jedno z decydujących wydawnictw potężnego producenta R&B Timberland, a jego bekająca linia basu wywarła wpływ na producentów i muzyków, od Rihanny po francuskiego miażdżącego beat Debruit, nie wspominając już o twórcachMagiczny Mike.Hayley Joyes

Boleśnie szczery i niemożliwie głupkowaty, Weezer spędził dziesięciolecia po swoim debiutanckim albumie, goniąc za hitami i tracąc przy tym swoją tożsamość shoegazey. Ale kiedy „Undone, The Sweater Song” trafił na fale radiowe w 1994 roku, nie był to tylko jakiś dziwaczny, proto-hipsterski rock z piwnicy. To było przeciwieństwo gryzącego, sękatego ruchu grunge: fuzz-rockowy hymn, który miał zdefiniować nową erę młodości, która wydawała się całkowicie zadowolona z bycia kwiatami ściennymi… gniewnymi, niezręcznymi, zniechęconymi i niespokojnymi, jasne, ale mimo wszystko kwiatami ściennymi.Andy Kryza

Boyz II Men to zjawisko kulturowe, o którym jakoś nikt już nie mówi: wspierany przez Motown, napędzany wokalnie boysband z zapasem dumy. Szalony, płynniejszy niż Cheez-Wiz „Motownphilly” był przełomem zespołu, strzałem w ramię dla popowych list przebojów od dawna spragnionych głosów kalibru Temptations zaktualizowanych na nową erę. To utorowało drogę większym balladom grupy, by wyprzedzić radio. Co ważniejsze – i tragiczne – utorowało to drogę zespołom takim jak NSYNC i Backstreet Boys do hurtowego zdzierania ich stylu, jak coś w rodzaju Elvisa Presleya z oszronioną końcówką. Ale nigdy nie przebili „Motownphilly”. Nikt tego nie zrobił.Andy Kryza

Debiutancki singiel Britney był przełomem, który pomógł zapoczątkować nową generację bombastycznego nastoletniego popu, często tworzonego przez szwedzkiego geniusza pisania piosenek, Maxa Martina. Teledysk z La Spears w mundurku szkolnym jest oczywiście kultowy, ale nie zapominajmy o tym, że sama piosenka pozostaje czysto popową perfekcją. I w jakiś sposób uderza to jeszcze mocniej teraz, gdy wiemy, że Britney jest wreszcie wolna, by znów żyć swoim życiem, tak jak chce.Nicka Levine'a

To była piosenka, która postawiła The Fugees na drodze do dominacji nad światem: hip-hopowy hit stworzony z myślą o dominacji na listach przebojów. Podobnie jak rozdzierający serce oryginał Roberty Flack z lat 70., „Killing Me Softly” przez pięć tygodni zajmował pierwsze miejsce na brytyjskich listach przebojów. Ale przerobiona przez Lauryn Hill wokale – plus brzęczące sample sitarowe wycięte z przeboju A Tribe Called Quest „Bonita Applebum” – nadały utworowi przyciągający słuch współczesny charakter. Zanim zakończył swój przebieg, Wyclef, Lauryn i Pras byli częścią mebli.Hayley Joyes

Pierwszy raz usłyszałem tę piosenkę, kiedy ukradłem mojej siostrze kasetę „Rave Hits” pod koniec 1991 roku. Spodziewałem się potoku przerażającego electro, ale wtedy to wydobyło się z głośników i mnie zachwyciło. Jeśli to było bredzenie, to chciałem więcej. Legendarny sampel otwierający – zaczerpnięty z filmu „Dzikie anioły” z 1966 roku – zapoczątkował niezliczone noce i przemawiał do całego pokolenia. Mam na myśli, kto nie chce być wolny, aby robić to, co chcemy robić. A kto nie chce się naładować i dobrze bawić? Nigdy nie oddałem tej taśmy mojej siostrze.Josha Jonesa

‘Awoooo-a! Awoooo-a!” Dwadzieścia lat później osobliwa, zniekształcona pieśń, która otwiera ten zaraźliwy kawałek gumy do żucia, wciąż jest najlepszym zaproszeniem dla dzieciaków muzyki indie na całym świecie, by wskoczyć na najbliższy parkiet i arytmicznie skakać w górę i w dół. Największy singiel post-Pixies rockersów Kim Deal, „Cannonball”, to autentyczny hymn indie, uzupełniony zwrotkami na huśtawce, gitarami typu etch-a-sketch i refrenami headbangingu. Weź to, Franku Blacku!Michaela Curleya

3EB zostało zapomniane dzięki niedawnemu przezabawnemu szaleństwu na Twitterze, który frontman Eve 6 zabarwił wokalistę Stephena Jenkinsa każdym odcieniem chuja, ale żadna ilość perspektywy czasu nie może zmienić faktu, że debiut zespołu jest niedocenianym potworem. „Semi-Charmed Life” to ich największy, najtrwalszy hit, piosenka, której guma do żucia liże cukier, fakt, że jest to ponura opowieść o narkotycznym złym samopoczuciu.Andy Kryza

Jedna z najsłodszych popowych słodyczy MC, „Fantasy”, czerpie muzyczny szkielet z kultowego hitu Tom Tom Club „Genius of Love” i wzmacnia go w zręczny letni dżem. Na początku swojej kariery Carey była znana ze swojego wspaniałego wokalu divy, ale „Fantasy” udowadnia, że ​​może być równie przekonująca, gdy gra ją nieco bardziej powściągliwie. Włącz „Fantasy” następnym razem, gdy Twój autobus utknie w korku i przez chwilę możesz pomyśleć, że jedziesz autostradą w Kalifornii z opuszczonym dachem.Nicka Levine'a

Diatryba Stephena Malkmusa o spojrzeniu w pępek strumienia świadomości wkurzony Smashing PumpkinsBilly Corgan bez końca dzięki zwięzłej referencji z drugiej ręki, ale „Range Life” to coś więcej niż upalony diss. To doskonały obraz dziecięcego poczucia bezcelowego złego samopoczucia z połowy lat 90. w muzyce. Jednocześnie lekceważąca i smutna, jest to piosenka drogi, która nie ma dokąd pójść, i emisja skarg, które wydają się nie mieć żadnego sensu poza wzbudzeniem popularności wśród popularnych dzieciaków.Andy Kryza

Podobnie jak drugie pojawienie się zespołu ABBA, szwedzki Ace of Base eksplodował na światowych scenach z dziwnie specyficznym „All That She Wants”, ale to wyjątkowo chwytliwy, trwały „The Sign” otworzył światu oczy na popową waleczność tego kraju i zdominował amerykańskie listy przebojów w 1994 roku. Dwadzieścia lat później Szwedzi wciąż czają się w cieniu największych przebojów muzyki pop, czyniąc z tej często zapominanej grupy jednego z najczęściej pomijanych muzycznych proroków dekady.Andy Kryza

Kiedy„Lata 80. przeniosły się do„latach 90., nikt tak naprawdę nie wiedział, co się utrzyma. Piękno „Groove is in the Heart” – i powód, dla którego wciąż jest w dużej rotacji – polega na tym, że przewidział kryzys tożsamości z 1990 roku i umocnił swoje miejsce na parkiecie, wynajdując muzyczną maszynę czasu. Z samplem Herbiego Hancocka, Lady Miss Kier w pełnej wersji, Bootsy Collins dodający duszy i tym epickim gwizdkiem, piosenka jest kawałkiem z arcydziełem mashupu Beastie Boys „Paul’s Boutique”. Coup de gras to werset z Q-Tip A Tribe Called Quest, który wpada, by wypełnić lukę między rozwojem hip hopu w latach 80. a jego dominacją w latach 90.Andy Kryza

Od czasu do czasu internet wariuje, gdy ludzie odkrywają, że hitem Imbruglii jest – sap! - przykrycie. W rzeczywistości został nagrany przez kilku artystów, w tym zespół alt-rockowy Ednaswap przedSąsiedziałun przekształcił go w światowy przebój w 1998 roku. Nieważne, ponieważ wersja Imbruglia pozostaje niewdzięczna 20 lat później: melodramatyczne teksty to złoto karaoke, a tandetne gitarowe solo wciąż trafia w sedno.Nicka Levine'a